het 'donkere' moeras.

Ik liep door een paar bomen en schudde even tegen een struik om te zien of er geen rare wezens in zaten. Alert keek ik om me heen, hm, niks gevaarlijks. Ik ging zitten en staarde naar het moeraswater, dat zacht golfde. Ik kwam hier graag, omdat bijna niemand anders hier kwam, het was hier rustig.

Ik volgde mijn neus, de geur van het moeras was namelijk iets opmerkelijks. Ik wist niet of ik hier graag kwam, daar twijfelde ik nog steeds over. Door het gebrek aan echt zonlicht vond ik het een fijne plek, maar hield je dat tegenover de geur die hier hing dan vond ik het weer geen fijne plek. Ik trok mijn mantel strakker om me heen en aademde lichtjes door mijn mond. Waar de verrotte geur in het moeras vandaan kwam wist ik niet.

Ik hoorde geritsel van bladeren en takjes en keek gespannen op. Ik balde mijn handen al tot vuisten, een voorzorgsmaatregel. Een jongen, een normale jongen, niet met een extra oor, of oog, of in het paars ofzo, maar toch, ik kon niemand hier vertrouwen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en bestudeerde hem. Fijn, ik kwam hier voor rust, nu komen ze hier ook al.

Een gespanne indruk van een ander persoon liet me even opkijken. De vergrootte ogen, de aangespannen spierne onder zijn huid. Slechts even keek ik hem aan, even om hem kort te bestuderen. Ik was natuurlijk ook op mijn hoede, al had ik mijzelf aangeleert om dat niet te laten zien. Tussen de zakenrollers en moordenaars die ik vaak tegenkwam moest je doen alsof je hun zo klein kon krijgen. Hoe bang je ook was, hoe erg je ook op je hoede was. Ik liet de jongen achter me en vervolgde mijn pad. Ik maaktte een kort handgebaar - wat niet te zien was vanaf mijn achterkant - waardoor mijn byakugun verscheen. Ik bleef verderlopen terwijl ik zonder omtedraaien de jongen in de gaten hield. Dat was het makkelijke van mijn kracht, al stond ik met mijn rug naar iemand toe, ik kon hem toch 100% zien.

Ik keek hem na. Hij zag er nogal gevaarlijk uit, vond ik. Hij was groter dan ik, maar niet zo veel. Ik volgde zijn bewegingen en wist niet goed wat ik nu moest doen, moest ik nu aanvallen? of het zo laten? Ik besloot nog even te wachten. tenslotte zou ik een paar seconden voorsprong hebben als het op een gevecht aankwam, en erna zou hij zich nog altijd wat verward voelen, maar toch.

De afstand tussen de jongen en die van mij vergrootte zich met de seconden. Ik bleef abrupt staan op het moment dat ik die twijfel in zijn ogen zag. Traag draaide ik me naar hem om. Voor de meeste mensen was mijn Byakugan nogal een schik, aangezien mijn kracht mijn pupilen uit mijn ogen verwijderde. Als ik een spiegel had gehad om mijzelf voor te houden zou ik gezegt hebben dat ik er uit zag als een verneukte duivel. 'Heb ik jou iets misdaan?' ik hield mijn hoofd schuin, keek niet vriendelijk noch vijandig. Ik vocht niet met vreemden, tenminste niet als er geen probleem was. Ik vocht voor mijn geld, mijn eten, mijn leven. Ik zette mijn voeten iets uit elkaar voor een beter evenwicht, mocht hij me onverwacht aanvallen.

Ik ging zelf ook rechtstaan toen ik zag hoe hij, volgens mij, zich klaarmaakte om me aan te vallen. 'Niet dat ik weet, ik ben gewoon voorzichtig.' zei ik en keek hem even aan. Ik keek hem even aan. Hij zag er niet gemeen of slecht uit. Zijne schuine hoofd vond ik ergens een beetje lachwekkend, maar ik besloot hem niet uit te lachen ofzo, want dat zou nogal grof zijn.

Ik duwde mijn handpalmen tegen elkaar en knipperde even een keer met mijn ogen. Ik voelde hoe mij Byakugan weer weg was en hield mijn hoofd weer schuin. Zonder iets te zeggen draaide ik me weer om en liep ik op het zelfde tempo door. Zoekend naar de juiste modderpoel keek ik zoekend rond. Ik knielde neer en pakte een klein glazen flesje uit een van mijn buidels. Vlug draaide ik het dopje er af en ging ik ermee langs het oppervlakte van de modderpoel. Tot het moment dat ik opstond en het flesje dichtdraaide hield ik mijn adem in. Ik stopte hem terug in mijn buidel en haalde er een ander flesje uit. Kijkend naar mijn voorraard had ik nieuwe nodig.

Ik dacht dat hij niks ging doen, omdat hij zich met andere dingen bezighield. Ik besloot het erop te wagen en ging weer zitten. Ik plukte een stukje hoog gras en begon ermee wat te prutsen. Eigenlijk uit verveling, zonder doel. Het enige geluid kwam van mij, en hem, en het zacht blub van het moeras. Het was rustig, maar het zou nog rustiger zijn als ik hier alleen was.

In het algemeen vulde ik 2 kleine flesjes met het moeraswater. Ik plukte nog een specifiek moerasbloem en stopte deze ook in een klein flesje. Dankbaar naar de glasblaaskunst die er in deze tijd al bestond. Ik strooptte vervolgens mijn mouw op zodat mijn onderarm tot mijn elleboog ontblood werd. Ik pakte een zakmes van mijn riem af en maakte een dunne langwerpige snee in mijn arm, niet te groot met weinig bloed. Ik veegde het mes af aan mijn broekspijp en hing het terug aan mijn riem. Even ging ik lichtjes door mijn knieeën om wat moeras water op mijn vinger te hebben. Ik streek hem over de snee die ik net gemaakt had en herhaalde dit nog een keer.

Ik keek even wat hij aan het doen was en trok verbaasd een wenkbrauw op. Werd hij gek ofzo. Ik plukte nog een stukje gras waarvan ik wist dat het eetbaar was. Het smaakte echt vies, maar er zaten veel voedingsstoffen in, en dat was handig. Rustig kauwend op mijn stukje gras keek ik wat hij deed. 'Eh, wat doe je?' vroeg ik nieuwsgierig.

Ik hoorde de woorden van de jongenman maar reageerde er voor een tijd niet op. Pas toen ik mijn flesjes had opgeruimt draaideik mijn bovenlichaam naar de jongen toe. 'Ik snij mijzelf met een mes en smeer er moeras water op' mijn antwoord was droog en simpel. Ik hield mij dom om niet open te geven wat mijn werkelijke intenties waren. Al kon ik hem niet wegjagen - en dat was ik ook niet van plan - ik probeerde het zo goed als mogelijk geheim te houden. Pas sinds ik hier was had ik een interesse in medicijnen gekregen. Veel van geschiedenis kon je namelijk hier niet lezen of uitvoeren. Ik knipperde even met mijn ogen en wende mijn blik naar mijn snee in mijn arm. Geen verandering.

'je meent het?' vroeg ik even droog als hij terug en nam nog een ander stuk gras. Ik stak het in mijn mond en kauwde er zacht op. Ik voelde me net een koe, die op een stuk gras lag te kauwen. Het moest vast belachelijk zijn. Ik keek wat hij deed, waarschijnlijk onderzocht hij wat voor effect die dingen op onze huid hadden, ik besloot het in de gaten te houden, misschien kwam hij nog iets interessants tegen, en ik zou het dan ook weten natuurlijk.

Mijn ogen flitste even kort naar mijn rechter arm toen daar een kleine iririterend gevoel vandaan kwam. 'Nee ik maak een grapje' ik deed mijn mouw weer normaal zoudat de snee niet meer te zien was. Ik deelde mijn kennis niet met iedereen, met niemand eigenlijk. Ik gaf hem slechts een knikje - in een van mijn aardige buien - toen ik vertrok. Van mij zelf vond ik het aardig een prestatie, ik had hem niet afgesnauwt. Hij leek me zo een type bij wie je dat kon maken, al kende ik hem natuurlijk alleen maar van het zien. Als ik goed gokte was hij rond mijn leeftijd, maybe ouder. Ik zelf werd namelijk vaak ouder geschat dan ik was, door mijn breedtte en grootte.

- Gone -