Het zwarte strand.

De buidel met geld bleef onophoudelijk rinkelen, maar ik was eraan gewent geraakt. Ik knipperde even met mijn ogen toen ik het strand zag, nogsteeds kon ik er niet aan wennen dat het zand zwart was. Toch ging ik langzaam op de grond zitten, want de kleur was ook het enige aan het zand dat verschilde. Mijn blik was gericht op de zee, waar golven nergens te bespeuren waren. De neiging om te gaan zwemmen was groot, maar toch was ik enigzins bang voor dieven.

Met mijn kleding in de donkere tinten viel ik slechts op tegenover de lucht die blauw was en de groende duinen. Mijn schoenen had ik op mijn vaste plek verborgen. Zwemmen deed ik niet. Ik was geen fan van het water, tenminste niet voor mijn plezier. Ik trainde er af en toe in, het was een goed voor mijn reflexen. Plus het feit dat het leefde van de kleine zeedieren, een hulp voor mijn Byakugun. Ergens verder op het strand zag ik een meisje zitten, aldoch haar kleding haar vormen goed verborgen hielden zag ik ze toch. Meisjes waren kleiner, hun lichaamsvormen waren preciezer, hun manier van bewegen was gracieuzer.

Mijn blik gleed over de kustlijn. Slecht enkele vissers hadden zich op de zee gewaagd, het was namenlijk niet ideaal om de zee op te gaan met een roeibootje. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes terwijl ik in de verte tuurde en terug dacht aan enkele eerdere aanvaringen met verkopers op de markt. De enkele keren dat ik iets eruit had laten floepen over mobieltjes, of elektriciteit. Ik schudde mijn hoofd en besloot me met iets anders bezig te houden. Namenlijk met het beheersen van mijn kracht.

Ik trok mijn broekspijpen iets op toen het water mijn tenen kond raken. Een duik zou goed voor me zijn. Het zou me wakker schudden, wakker schudden van een droom waar ik al te lang in vast zat. Ik miste mijn ouders slechts weinig, het was voornamelijk de muziek. Ik ging met mijn handen door mijn donker bruine haar en fronste even lichtjes. Kijkend naar de horizon, het water dat oneindig was. Het was geen vissers weer, vandaar misschien dat heel de zee leegjes was.

Iedere keer dat mijn blik weer over het water gleed, zorgde ervoor dat ik steeds meer zin kreeg om erin te gaan. Uiteindelijk stond ik op en trok mijn kleding uit, zodat ik slechts nog in mijn ondergoed stond. Mijn oog viel op een holle boom, waar ik mijn kleding zorgvuldig in op borg. Vervolgens liep ik naar de zee en haalde diep adem. Niet ver voor me, twee á drie meter misschien, verscheen een schim. Langzaam werdt de schim duidelijker en stond ikzelf voor me. Een tevreden grijns verscheen op mijn lippen terwijl ik de schim liet verdwijnen.

Ik staarde naar een beweging die vanuit mijn ooghoek opkwam. Ik gluurde niet al zei ik het zelf. Een meisje in haar ondergoed was gewoon intressant. Mijn ogen dwaalde zich af naar de bewegingen die het water maaktte. 'Mmmm whatcha say, Mmm that you only meant well? Well of course you did, Mmmm whatcha say?' het was slechts een mompel. Whacha say by Jason Derulo. Een van de weinige liedjes die ik me nog haarfijn herinderde. 'Girl, tell me whatcha said. I don't want you to leave me, Though you caught me cheatin' Zonder dat ik het zelf echt doorhard werd dat gemompel meer een zacht gezing.

Een zacht, zangerig geluid vulde de lucht en toen pas merkte ik op dat ik niet alleen was. Ik bleef staan en mijn houding verstrakte. Mijn ogen vlogen over zijn lichaam en ik besefte ik weer een vlaag vijandigheid over mezelf heen kreeg. Ik probeerde mezelf te ontspannen, maar toch bleef ik waakzaam. Iedere beweging die hij maakte hield ik in de gaten, hoewel ik probeerde dat niet al te duidelijk over te laten te komen. Ik liep langzaam het water in en nam een hap adem, om vervolgens onder water te verdwijnen.

Ik keek pas weer naar het meisje toen elke spier in haar lichaam gespannen stond. Ik hield mijn mond en grijnsde slechts een beetje. Ik was niet het type dat meisje aanviel, laat staan andere vieze dingen. Ik knikte triomfantelijk en bleefd naar haar en nam vervolgens een afstand van het water zodat mijn voeten konden opdrogen. Ik vond het prettig dat ik doormiddel van mijn Byakugun een zicht van 360 % had. Door het donkere zand onder het water leek het water soms wel zwart. Een rustgevend idee vond ik dat niet, welke beesten zouden je wel niet kunnen aanvallen?

Een tinteling ging door mijn lichaam toen deze volledig onderwater was en het zout dat ook hier in de zee te vinden was, weerhield me niet om te proberen mijn ogen open te doen. Verbazingwekkend was het feit dat het bijna geen pijn deed en hierdoor waagde ik het erop om verder de zee in te gaan. Kleine, onbekende vissen haalden me in en zwommen om me heen. Het laatste restje lucht in mijn longen was op en ik zwom weer naar boven waar mijn mondhoeken omkrulden tot een glimlach.

Verder op het strand plofte ik neer op mijn kont. Mijn ogen waren voor een deel op het meisje gefocust. Als ik namelijk eerlijk was, was ze best wel een leuk persoon om naar te kijken. Ik hield van mensen die zichzelf konden vermaken, plezier hebben zonder daar telkens iemand anders voor nodig te hebben. Toen ik doorhad dat ik aan het staren was wende ik mijn blik af. Verderop zag ik hoe een meneer zijn vissersboodje op het strand probeerde te trekken. Omdat ik vissers altijd sympathieke mensen had gevonden stond ik op en liep ik in een vlotter tempo naar hem toe. Zonder iets te zeggen hielp ik hem met het boodje uit de golven te houden.

Inmiddels was ik weer volledig ontspannen en ik liet mezelf op het water drijven terwijl ik naar de lucht staarde. De lucht was ook iets waar ik me over verwonderde, hij was wel blauw, maar wanneer je verder keek dan die kleur, zag je wat roze. Ik vond dat ik wel weer genoeg water had gezien voor vandaag en liep de zee uit. Gezien ik niks had om me te drogen plofte ik in het zand neer en staarde naar de lucht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de jongen een visser helpen en dat zorgde voor een beetje sympathie voor hem, al was het maar een heel klein beetje.

De man keek mij dankbaar aan toen we zijn boot van de ruwe golven gered hadden. Ik knikte slechts even en liep weer terug naar de plek waar ik eerder ook gezeten had. Als ik mijzelf moest beoordelen zou ik mijzelf niet in de catagorie aardig geplaatst hebben. Ook niet omdat ik een man net geholpen had. Als ik aardig was hielp ik de zwervers, - ik vond dat ik daar zelf niet bij hoorde - dan hielp ik de kleine kinderen die vielen. Dat deed ik niet. Ik deed mijn kap van mijn cape op en staarde voor mij uit. Hoe graag ik het meisje en de oude visser even wou vergeten, ze bleven in mijn achterhoofd.

Het was niet erg koud over het algemeen, maar sommige windsvlagen zorgden er toch voor dat mijn huid kippenvel begon te vertonen. Ik haalde diep adem en stond op terwijl ik naar de holle boom liep. Ik was nog lang niet droog, maar ik vond het fijn om even mijn spieren te strekken. Terwijl ik over het strand liep staarde ik naar de zee en even voelde ik me thuis. Verrast door die gedachte bleef ik even stil staan. Sinds mijn aankomst hier had ik me nooit eerder 'thuis' gevoeld. Misschien was ik meer aan de situatie aan het wennen dan ik had gemerkt.

De rust overspoelde me, juist doordaar stond haastig op. Te veel rust maakte mij juist onrustig. Ik ademde de zeelicht in en ontspande mijn spieren even kort. Vervolgens pakte ik mijn schoenen van de plek waar ik ze neer had gelegt en wierp ik nog een laatste blik op het meisje en de visser. Van beide wist ik niet of ik ze nog ooit ging zien, van beide wist ik ook niet of ik ze ooit nog wou zien. Het was het makkelijkst als ik geen contact met mensen maaktte. Ik zei vaak toch niet het juiste, manieren waren weg gegaan na 6 maanden hier.

- gone -