Het begin punt: De noorder stadspoort.

De Noorder Stadspoort is een van de vier stadspoorten die toegang biedt tot Xis. Maar, deze poort is bijzonder want hij is tevens de doorgang van het boek. Ieder persoon die bladzijde 314 van het boek 'The Other World' heeft gelezen, komt hier terecht. Iedereen begint hier, zelfs degene die al langer in de wereld zijn.

De Noorder Stadspoort is een oude poort, die beschreven staat met verschillende mysterieuze tekens en versiert is met mooie tekeningen. Op de bovenkant staat een pijl, die naar het noorden wijst. De Noorder Stadspoort bied toegang tot een plein waar enkele bankjes staan.

Onbeperkt aantal personen.

Het was koud en de wind zorgde ervoor dat mijn haar opwaaide. De broek die ik sinds de dag van aankomst had, was versleten en afgescheurt tot boven mijn knie. Het shirt zat vol scheuren, maar dat maakte niet uit. Op het plein was het vandaag druk, maar desondanks had ik alleen maar oog voor de stadspoort. Daar was ik immers wakker geworden en terecht gekomen in deze, nieuwe wereld. Ik ging op een van de bankjes zitten en staarde voor me uit.

Ik kauwde op het laatste stukje brood voor vandaag en bleef met mijn ogen op de poort gericht staan. Ik kende de stadwachten, wist wanneer ze hun diensten afwisselde. Na 6 volle maanden probeerde ik het mysterie nog steeds te ontrafelen. Al had ik al gemerkt dat er wel meer dingen vreemd waren aan deze wereld. Ik merkte dat de lucht die ik inademde ijskoud was. Niet dat ik het woord koud niet veel vaker had gevoelt het afgelopen half jaar. Ik trok lichtjes mijn mondhoeken op en zette me lichtvoetig van de muur af waar ik tegen aan stond. De kleding die ik droeg waren oud, oud maar warm. Warmte was voornamelijk het gene waar ik me meestal zorgen over maakte. Hoe later de avond vorderde hoe kouder het werd.

Ik leefde al een maand hier, maar nog steeds probeerde ik elke dag naar deze poort te komen. De Noorder Stadpoort. Dankzij deze was ik hier beland en nog steeds koesterde ik de hoop dat deze me zou opslokken en me terug bracht naar de realiteit. Naar de echte wereld met mijn echte leven. Het leven hier wou niet wennen. Eerder het overleven.
Net op tijd sprong ik uit de mensenmassa, die me dieper de stad in bracht. Het was stom geweest op tegen de groep in te lopen, maar op één of andere manier had ik haast. Haast om hier te zijn en naar die stomme, domme poort te staren.

Ik wist niet of er hier meerdere mensen waren die dankzij het boek hier waren gekomen. Soms koesterde ik het verlangen om iemand te leren kennen, die me begreep. Hoelang ik hier was, wist ik niet. Ik wist wel dat het al een lange tijd was en dat ik iedere dag weer moest vechten om te overleven. Want dat was nog iets wat ik had ontdekt, iets wat heel erg in mijn voordeel had gewerkt. Ik had een kracht, maar helaas was ik niet de enige.

Ik zat ergens op een soort heuvel. Te kijken naar de poort. Ik zat hier nu al meer dan 3 maand, maar ergens bleef k gewoon hopen dat er op een gegeven moment een bus aan zou komen rijden die me naar huis zou kunnen brengen. Ik vroeg me af hoe het thuis zou zijn. Ik wist niet welke dag het was, alhoewel ik het graag zou willen weten. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën en richtte mijn blik nog wat beter op de poort. Hier en daar zag ik wat mensen, zouden die hier ook zo gekomen zijn als ik?

De noorder ijspoort is iets dat me liet terugdenken aan thuis. Hoe alles was voor ik begon met lezen in het boek dat mijn leven zo drastisch heeft veranderd. Ergens diep van binnen zat dat sprankje hoop dat ik ooit terug kan maar tot die tijd kom ik eens in de zoveel tijd terug naar de poort. De wind waaide door mijn haar en ik streek een lok blond haar achter mijn oor terwijl ik met geknepen ogen naar de pijl bovenop de poort keek. Hij wees precies naar het noorden.

Voor me liepen enkele mensen, wezens of wat ze ook mochten zijn in deze wereld. Telkens zocht ik alles af naar 'normale' kleding, naar een mobiel of wat dan ook. Het hoedje op mijn hoofd was hooguit versleten, maar ik was er zo aan gewend. Ik hield het dan ook goed vast tegen de wind. Hoe meer ik naar die poort keek, hoe meer ik hem ging haten. Voor me doken hier en daar kleuren op. Het waren de aura's van de bevolking of van dieren. Het maakte niet uit, maar ik zag ze altijd. Wat irritant was. Nog nooit had ik mezelf onder controle gekregen.

OFF TOPIC.
Iris, het is geen ijspoort, maar een stadspoort. xD

Vanaf het moment dat ik hier gekomen was observeerde ik mensen. Eigenlijk niet alleen specifiek mensen maar over het algemeen alles. De emoties op vele van de gezichten was verlangen. Ik gokte naar een verlangen naar hun oude huis maar dit kon ik niet bevestigen. Volgens mij was ik als een van de weinige hier verlangenloos. Ik hoefde niet terug naar mijn ouders. Het leven op de aarde was niks speciaals, hier voelde ik me thuis. De kracht die mij gegeven werd was iets dat bij me paste.

Ik stond op van het bankje en het zakje geld dat ik met een touw om mijn heup gebonden had, rinkelde bij iedere stap die ik zette. Er zat niet veel geld in, daarvoor wantrouwde ik de mensen te veel. Vervolgens liep ik het plein af, onder de poort door. Ik streek met mijn vingers langs de stenen voor ik verder liep. Ik wierp nog een blik achterom naar de poort en dwong toen het beeld uit mijn gedachtens te zetten, terwijl ik verder liep.
__
Gone

Ik zag mensen. Het speciale aan hen was dat ze zoveel op hetzelfde moment konden voelen daardoor werden ze een mix van speciale kleuren. Allemaal kleurde we een kleur die ik niet meteen kon beschrijven maar het gevoel erachter wel; heimwee. Alleen één jongen, die er blijkbaar niet zo overdacht. Best vreemd, maar vast en zeker niet verkeerd. Als hij wou mocht hij mijn plaats innemen. Ik ging zitten op het stukje gras lang de bobbelige weg. Hier en daar kreeg ik vreemde blikken. Ze konden echt werkelijk de pot op. Contact maken met een mens of niet? Het was riskant, maar aan de andere kant... Ach, ik liet het beter zo. Contact zoeken en behouden was niks voor mij.

Ik hoorde het rinkelen van geld in een buidel maar hield mijn ogen gericht op een van de bewakers. Ik wist door een gronding onderzoek wie ze waren. Ik wist hoe kleine jongetjes de bewakers graag iriteerde. Hoe snel hun reactievermogen was - al vond ik die voor een bewaker toch echt te langzaam -. Het geluid van een kar deed me wekken van mijn dagdroom. Even keek ik naar mijn handen, ze waren veranderd. Nee beter gezegt, ik was veranderd. Ik trok mijn mondhoeken op en volgde in een looppas de bolderkar, al was die natuurlijk een stukje sneller. Ik was een stadsmens, ik zocht geen rust, tenzij ik natuurlijk wou trainen. Het gene wat ik deed als ik niks te doen had, dat was dus eigenlijk 90 % van mijn tijd.

Ik keek omhoog, de tekens in de poort hadden me altijd al geboeid. Elke keer als ik erlangs liep vroeg ik me af wat het betekende. Geschiedenis is altijd een favoriet van me geweest. Ik deed een stap achteruit, uit de buurt van de mensen. Het gevoel dat ik kreeg als ik de gevoelens en gedachten van mensen voelde was angstaanjagend. Ik was altijd een buitenbeentje geweest, niet bijzonder en nu had ik een kracht. Ik wist niet wat ik er mee moest dus het liefst negeerde ik het. Iedereen hier had een kracht, maar waarom ook ik? Wat schoot ik er mee op?

Dit sloeg nergens op. Totaal nergens. Ergens wou ik op één van hen afstormen, maar zo te zien waren we allemaal niet geïnteresseerd in elkaar. Het maakte me best boos. Aan wie ik dus schuld kon geven wist ik niet. Misschien kon ik beter opstaan en maar weg gaan van hier. Nog de boel gaan verkennen en terug opzoeken.

Ik ergerde me aan mezelf. Het liefst zou k op iemand afstappen. Iemand begroeten en vragen of diegene net zo graag terug wou naar huis als ik. Maar dat lef, dat lef miste ik en dat is ook iets wat ik van mezelf zou willen veranderen. Dat lef zou ik later misschien echt nodig hebben. Ik beet op mijn lip en stond op. Dat lef moest maar even wachten, misschien kwam het op een ander moment, op een andere plaats. Ik liep door de poort en verdween.

-gone

Ik onstpande mijn schouders en liep de bolderkar nog steeds achterna. Op den duur zou ik hem zeker kwijtraken. Niet dat er echt een nood was om hem te blijven volgen. Ik hield van het ontdekken van nieuwe plekken, al kende ik er al een aantal. Ik bleef staan toen de bolderkar de poort doorreed. Ik hield niet echt erg van het rustige platte land. Het gaf me een gevoel van alleen zijn. Ik bleef staan, op een zeker moment merkte ik dat ik het oog van de bewakers op me kreeg. Op dat moment besloot ik dat ik me meer dan genoeg had opengesteld voor hun. In de schaduw van de nacht verdween ik in een van de zijweggetjes van Xis.

Voor de zoveelste nacht was ik naast de poort in slaap gevallen. Eerst en vooral omdat ik een keuze moest maken tussen het betalen van een verblijfplaats of het kopen van eten. Verhongeren was niet echt een optie die ik graag zag aan komen wandelen dus de keuze werd snel gemaakt. Maar dat was niet de enigste reden. Ik sliep hier zo vaak mogelijk als het niet te kou was of als ik niet weg werd gejaagd in de hoop ooit een uitweg te vinden uit deze wereld. Ik ging trouwen. Ik verlangde niet naar een middeleeuwse tijdperk zonder mijn dagelijkse behoefte aan elektronica. Ik voelde me hier hopeloos en verloren. En daar bovenop gebeurde er iets vreemds met me dat ik nog steeds probeer te ontkennen.

Het was nacht en de wind beet in de blote armen. Ik droeg slechts een lang oversized shirt en een grijze skinny jeans waarvan de knieën zo goed als helemaal doorgescheurd waren. In het begin was ik vaak gevallen... Nu begon ik eindelijk mijn weg te vinden. Nog een keertje keek ik achterom naar een jongen die dicht bij de poort lag, maar waagde me toch maar om naar huis te gaan. Mijn maag begon stilletjes te grommen.
-Gone

Ik zat al een tijd lang tegen de muur van een huis, of iets wat daarop leek, in de buurt van de Noorder Stadspoort aan. Ik was nu al een tijdje hier, maar 's avonds had ik nooit zin om naar 'huis' te gaan. Aan de ene kant was ik blij dat hier was, ik was ver ver weg van mijn vader, maar mijn broers miste ik. Wanneer ik erover na dacht, was ik het gezicht van mijn oudste broer al helemaal vergeten, dat omdat hij ergens in Frankrijk woonde bij z'n vriendin, en hem maar af en toe zag. Ik stond op en leunde tegen het huisje aan. Ik keek om me heen, in de richting van de poort. Het was redelijk koud en ik wreef over mijn armen heen, om het wat warmer te krijgen. Ik ging rechtop staan en liep weg

-Goneheid