Het meer der visioenen.

Diep in mijn gedachten verzonken liep ik het bospad af. Een tak streek langs mijn wang en ik schrok wakker en keek om me heen. In korte tijd was de omgeving veranderd en stond ik aan een prachtig meer met goud zand. Mijn mondhoeken krulden op en met een handige beweging deed ik mijn schoenen en jasje uit en liep ik op blote voeten richting het water. Het water raakte slechts het puntje van mijn tenen en ik rilde even. Het water zag er dus kouder uit dan het vanaf een afstandje leek. Ik liet mijn blik over de omgeving glijden. Alles straalde rust uit, rust meer niet. Ik ging in het zand zitten en staarde naar de kleine golfjes die tegen de oever stoten.

Het eerste wat ik zag toen ik het water uit kwam was het meisje van de heide. "Jij alweer?" Zei ik fronsend terwijl ik mijn kleren die op de grond lagen opraapte en haar aanstaarde. Nee, ik was niet openlijk vijandig, maar ik vertrouwde haar niet. Ze leek me iemand die bij iedereen in de smaak probeerde te vallen en daar had ik een hekel aan. Het kwam door haar uiterlijk, haar blonde haar. Ik had altijd al iets gehad tegen mensen met blond haar, over het algemeen waren die types dom en populair. Maar het feit dat ze hier was, zorgde ervoor dat ik het haar niet vertelde maar haar zwijgend aanstaarde.

Fronsend keek ik op en ik keek naar het meisje van de heide. 'Ja, problemen mee?' Het kwam er botter uit dan verwacht maar als ik alleen was betekende dat niet dat iedereen gelijk met me hoefde te praten. Niet uit vijandigheid deed ik dit maar het was meer dat ik hier mijn gedachten perfect op een rijtje had staan. Dat staan ze meestal tot iemand tegen me praat. Alles wat eerst zo helder leek, leek regelrecht in het water te vallen. Ik streek een lok haar uit mijn gezicht en voelde me een tikkeltje ongemakkelijk.

Ik trok een wenkbrauw op en starde haar aan alsof ze gestoord was. "Nog niet, maar misschien komt dat nog." Antwoorde ik met een uitdagende grijns en trok mijn broek en het blousje aan. Ik liet de bovenste twee knopen open en staarde naar de lucht. Ik was nooit iemand geweest die goed met meisjes om had kunnen gaan. Ik was misschien dan wel een dromerig geweest, maar ik had me altijd geïrriteerd aan die nutteloze gesprekken die grotendeels van de meisjes voerden. Dat was een van de redenen waardoor ik nooit echte vrienden had gehad, omdat ik me niet aanpaste. Ik vond het niet fijn om bij andere meisjes te zijn, hield er meer van om met jongens op te trekken. Maar nu ik erover na dacht, in deze wereld was ik het aller liefste alleen.

Haar blik zei genoeg en ik schudde even mijn hoofd. 'Blijf niet haken in de toekomst, leef vandaag.' Mompelde ik zacht en ik verstopte mijn voeten in het zachte, goude zand. Steeds weer het argwanen gevoel dat mensen bij me voelen. Ik beet kort op mijn lip en speelde met een lok die door een zachte windvlaag in mijn gezicht kwam. Vroeger was ik vrolijk, sociaal maar sinds de loop der jaren is dat drastisch veranderd. Ik ben meer tot mezelf getrokken en trek me niet veel aan wat mensen van me vinden. Waarom het gebeurd is weet ik niet maar dat maakt niet uit. Maar soms, soms verlang ik terug naar mijn oude ik. Mijn echte ik misschien wel.

Een sarcastisch lachje rolde over mijn lippen. "Wat weet jij daar nou van," zei ik spottend voor ik mijn haren in een staart deed. Ik vond haar een beetje, naïf. Alsof er in deze wereld alleen maar bloemetjes en bijtjes waren. Ik had het idee dat ze probeerde te ontsnappen aan de realiteit, maar het was niet mijn taak om haar daarop te wijzen. Ik moest eerst maar eens zorgen dat ik zelf accepteerde dat ik hier vast zat. Ik liep weg, bij het meer vandaan.

__
Gone.

Ik keek haar na maar verspeelde verder geen aandacht meer aan haar. Ik weet niet of ik haar aardig vond maar dat is overbodig, wat doet het er toe of zij mij aardig vind of niet? Ik zal hier zelf moeten overleven, alleen. Ik richtte mijn blik weer op de golven en liet mijn gedachten varen. Ver weg van hier.