het oude gezinshuisje.

Ik voelde de regen plots op mijn huid. Dat werd van koud, naar ijskoud. Ik keek vlug om me heen en zag een klein ingevallen huisje. Het huis waar ik verbleef, dat ik redelijk had opgebouwd, was nog te ver weg op naartoe te gaan zonder compleet doorweekt te raken. Om deze rede rende ik vlug het huisje in, op zoek naar een droge plek. Ik vond een deur die naar een trap leidde, van deze nam ik aan dat hij naar een kelder zou leiden, toen ik de trap af ging, gaf de omgeving me gelijk. Ik gaf een gil, toen ik tegen een spinnenweb aanliep en zocht naar iets dat licht kon geven. Ik liep tegen iets aan, wat naar mijn mening op een lamp leek en zocht een aan/uit-schakelaar. Ik vond die en na 20 keer, ongeveer, geprobeerd te hebben deze aan te doen, kwam er een kleine hoeveelheid licht uit. Ik ging tegen een muur aan zitten en nam, voor zover dat mogelijk was, de kamer in mij op.

Ik voelde hoe het stormweer opwakkerde en de wind harder begon te waaien. Met mijn armen over mijn hoofd, om ze iets te beschermen tegen de regen rende ik naar het eerste de beste huisje dat in mijn gedachten opkwam. Ik had niet echt een vaste woonplaats, de hoop die ik nog had om ooit terug te gaan wakkerde nog in me en dat was de reden dat ik nog geen huis had gezocht of gemaakt. Ik zag een licht branden in het huisje en ik twijfelde even. Of terug gaan in de regen of naar het huisje gaan wat misschien warmte bood. Ik koos voor het laatste en opende de deur. Ik zag niemand en liep het huis in. Mijn blik gleed door het huis en hij bleef stil staan bij een meisje dat tegen de muur aan zat. Een kleine glimlach werd op mijn gezicht getoverd. 'Hoi', zei ik uiteindelijk om niet al te asociaal te lijken. Misschien was dit haar huis wel?

Net op tijd voor de storm kwam wist ik 'mijn' huisje binnen te schieten. Ik keek even door het kleine raam en zag de regen letterlijk naar beneden storten. Ik zuchtte zacht en liep even naar de keuken. Toen ik langs de kelder liep zag ik zacht licht onder de spleet van de deur. Met ingehouden adem balde ik mijn vuisten en opende de deur zo voorzichtig dat het bijna onhoorbaar was. Ik hoorde een meisjesstem, maar het kon natuurlijk een valsstrik zijn. Ik liep verder naar beneden en haalde diep adem voor ik om de muur keek om te zien wie er zat.

De deur ging open en dicht en met een ruk draaide ik me om. Ik had mijn armen over elkaar heen geslagen en ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Door het zwakke licht zag ik niet veel en ik moest moeite doen om dingen van elkaar te onderscheiden die op een afstand van drie meter bij mij vandaan stonden. Ik zag een schim en besloot er verder geen aandacht aan te besteden en speurde de kamer af naar een bank of iets waar ik in kon zitten.

Ik keek naar het meisje dat zojuist 'hoi' had gezegd en veegde mijn haar uit mijn gezicht. "Hoi." antwoordde ik. Het moment dat ik een bliksemflits zag, omdat de kelderdeur openstond keek ik vlug op, waar ik in de deuropening een schim zag staan. Ik stond op en bekeek de schim, voor zover dat mogelijk was.

Toen de bliksemflits kwam viel er een halve seconde licht in de kelder. Ik zag dat het twee meisjes waren. Ik stapte van achter de muur vandaan en keek ze aan. 'Wat doen jullie hier?' vroeg ik grof. Ik had dit huisje eerst gevonden en dit was en bleef van mij, ook al waren ze meisjes.

"Schuilen voor de regen natuurlijk." antwoordde ik de jongen. "Mag dat niet dan?" vroeg ik en ik keek naar hem, voor zover dat mogelijk was, door de donkere ruimte. "Ik word namelijk niet graag aangezien voor een verzopen kat." zei ik en ik streek een pluk haar achter mijn oor.

Zijn groffe ondertoon was me niet ontgaan en mijn gezicht vertrok. Ik houd mijn mond stijf dicht. Dan maar een tikkeltje asociaal. Het onbekende meisje had trouwens al wat gezegd. 'Schuilen voor de regen, net als jou.' Mompelde ik en ik sloeg mijn armen nog wat meer om mijn klamme lichaam heen en staarde voor me uit. Mijn maag knorde, de laatste tijd had ik niet veel te eten gehad en dit weer zorgde ervoor dat mijn plan om naar de markt te gaan niet doorging. Hij viel in het water, letterlijk en figuurlijk. Ik speelde met een pluk haar en een stilte viel. Een stilte die ik absoluut niet zou verbreken.

Ik zuchtte. Ik hield er niet van als er andere mensen in mijn huisje waren, straks gingen ze zelf hier nog wonen ofzo. Ik keek hun allebei even aan toen ze zeiden waarom ze hier waren. Ik trok mijn wenkbrauw op en zocht de kaars die ik gekocht had op de markt. Het was hier eigenlijk wel best koud. Ik stak hem aan, zette hem in het midden van de kelder en ging dan zelf ook ergens zitten. Oke, ik wou dat ze weggingen, maar ik ging niet supergemeen of harteloos doen. Het was een vrij grote kaars, dus ik kon de warmte bijna meteen voelen. Dan richtte ik mijn blik weer op de meisjes, ze waren allebei gewoon, zoals ik. Zouden zij ook omwille van dat boek hier geraakt zijn?

"Maak je geen zorgen, waar ik normaal verblijf ligt een paar mijl verderop, maar tegen de tijd dat ik daar zou zijn, zou ik natter zijn dan water." zei ik en ik keek naar de jongen, op het moment dat hij een kaars neerzette. Ik bekeek de kamer nu wat meer, omdat er meer licht was en bekeek de jongen en het andere meisje ook. "Ik ben overigens Evelin." zei ik en ik keek de andere aan.

'Charlotte, maar iedereen zegt Charlie.' Zei ik zacht terwijl ik genoot van het kleine beetje warmte dat de kaars afstraalde. Ik liet mijn armen wat meer langs mijn lichaam hangen en sloot mijn ogen half. Niet veel later werden ze alweer geopend. Door de kaars kon ik het gezelschap bekijken en van dat moment nam ik even genoege en ik liet mijn blik kort over iedereen heen glijden. Een jongen, een meisje. Dat had ik al gehoord. Enkel stemgeluid liet me al weten of ik mensen kon vertrouwen en deze mensen leken me wel betrouwbaar. Afstandelijk en misschien wat vijandig maar misschien toch betrouwbaar.

Ik wist niet goed of het nu een goed idee was om mijn naam te zeggen of niet. 'Levi' antwoordde ik op hun. 'en iedereen zegt Levi.' zei ik en keek het meisje dat Charlie heette even aan. Ik hield mijn handen over de kaars en genoot eigenlijk wel van de warmte die de kaars uitstraalde.

Ik keek naar de anderen en knikte. "Heb je er eigenlijk iets op tegen dat wij hier zijn?" vroeg ik aan hem, zijn ondertoon was mij zeker ook niet ontgaan.

Zwak en kort grinnikte ik. 'Aangenaam, al denk ik niet dat ik jullie ooit nog tegen zal komen. Dat zou te toevallig zijn.' Even keek ik ze wantrouwig aan en een gevoel dat ze me zouden achtervolgen en zouden beroven kwam in me naar boven. Onzin Charlie, zei ik tegen mezelf en ik volgde met mijn ogen de bewegingen van het vlammetje op de kaars. Het is alweer tijden geleden dat ik een kaars heb zien branden. Wel gewone vuren, vuren die huizen en mensenlevens verwoesten maar het kleine maar toch lieve vlammetje van de kaars heb ik al in geen tijden gezien. Mijn lippen vormen al snel weer twee strakken lijntjes als Evelin begint te praten en ik luister half naar het 'gesprek' dat zich afspeelt.

Ik keek even naar Evelin, zij was wel een prater blijkbaar. Ik probeerde mijn zucht in te houden, ik was niet zo'n prater. 'eh, omdat ik hier eerst was? en omdat jullie geen ideeën zouden krijgen om hier te wonen.' zei ik en keek haar recht aan.

"Die heb ik niet, ik wil zo snel mogelijk weg hier, niet dat er iets verkeerd is hier, maar ik heb een eigen 'woonplek' zegmaar." Zei ik en ik keek naar hem. "Daarbij, het is daar best gezellig tussen de muizen." grinnikte ik.

Mijn blik vliegt heen en weer tussen de twee en ik knipper even met mijn ogen. Wat geeft ze snel informatie weg. Ik verbaasde me er over. Iets zeggen over mezelf was een hele prestatie. Sinds mijn komst hier ben ik wantrouwiger geworden en ben ik bang dat elke dag mijn laatste dag zou zijn. Carpe Diem, de spreuk die vaak door mijn hoofd spookt. Mijn moeder noemde die altijd als ik in een dipje zat. Nou die spreuk kon ik nu wel gebruiken. Ik zat aardig diep in dat 'dipje'

Ik keek naar Evelin. 'goedzo' mompelde ik en keek even naar het andere meisje. Zij zei helemaal niks. Ik snoof even, raar duo, en richtte mijn blik weer op de vlammen.

Hoezo arrogantie? Tenminste, zo kwam het op mij over. Ik tikte op de grond en keek naar het meisje dat stil bleef. "Charlie, waar 'woon' jij eigenlijk?

Verbaasd keek ik op en ik kneep mijn ogen tot spleetjes en mijn gedachten draaiden een miljoen keer zo snel als normaal. 'Nergens, de ene keer buiten bij een winkelportier en de andere keer in een huisje zoals dit. Ik heb geen vaste plek. Ergens..' Ik staarde voor me uit 'heb ik nog de hoop dat ik terug kan, en als dat zo is wil ik geen huis hebben hier waar niets mee gebeurd. Of word gekraakt.'

Ik keek naar het andere meisje en probeerde te ontcijferen wat ze bedoelde. Hm, ergens had ze wel gelijk denk ik, maar toch.

"Bedoel je terug naar de aarde?" vroeg ik. "Ben je hier ook door het boek?" vroeg ik en ik keek naar haar. Ik had nog geen mensen onmoet die ook door het boek waren gekomen, of er niets over los liet.

Ik knikte en een korte glimlach sierde rond mijn lippen. 'Ja, soms wens ik dat ik nooit aan het boek begonnen was.' Ik dacht weer terug aan de bibliotheek, aan het boek, hoe fascinerend het was en aan de afgelopen weken hier.

toen ik het woord boek hoorde keek ik op. 'jullie ook dan?' vroeg ik en keek ze aan. Voor het eerst hadden deze meisjes echt mijn nieuwsgierigheid opgewekt. 'heeft een van jullie het boek?'