De rotsen

Dit was mijn plaatsje. Nou ja; het mijne en waarschijnlijk ook nog wel van een heleboel andere wezens. Misschien wel mensen... De zon scheen heerlijk wat de stenen gloeiend heet maakte. Mijn haar was in een paardenstaart. Het geld zat in een zakje aan mijn riem samen met een veldfles met water. Ik was van plan om daar boven eens lekker lang te blijven zitten. Misschien hield ik er wel nog een kleurtje van over. Hopelijk was deze ook dan niet rood. Eindelijk bereikte ik het 'hoogste' plekje en ging zitten. Een mistroostige blik werd op mijn schoen geworpen; wat waren ze versleten!

Ik was al lang de tijd vergeten en trok me niks meer aan van deze vervloekte middeleeuwse wereld waarin ik in was terecht gekomen. Het enigste wat ik deed was naar het eindeloze uitzicht van prachtig glinsterend water staren terwijl ik helemaal weg zonk in mijn eigen gedachten en zorgen. Veel herinneringen verschenen en vervaagde net zoals vele ideeën en onnodige gedachten. Ik was zelfs al zo diep gezonken dat ik niet eens de aanwezigheid van Leah opmerkte die haar weg naar boven had weten te vinden.

Misschien mocht ik voor...? Namen waren niet mijn sterkste punt. Oja, Vincent. Goed, voor Vincent mocht ik misschien lucht zijn, voor mij was hij dat niet. Duidelijk had hij er niets op tegen dat ik hier was. Toch niet zo ver ik merkte, maar het stoorde me op één of andere manier als ik alleen wou zijn dat er mensen waren. Uiteraard moest ik toegeven dat hij niet lelijk was. Voor mij kwam hij als mysterieus over. Niet dat ik echt wat achter wou zoeken. Hij leefde duidelijk zijn eigen wereldje. Zijn aura had iets hemels blauw wat ik niet onderverdeelde bij verdriet, maar eerder bij dagdromen. Het was prachtig blauw met hier en daar een witte wolk in. Uiteindelijk liet ik meer liggen op de rotsen. Armen uitgestrekt langs me, ogen gericht naar de lucht. Werkelijk leek het alsof ik kon vliegen.