Het spookdorp.

Een rilling liep al over mijn rug toen ik de eerste wegen zag. In dit gedeelde was ik nog nooit geweest en mijn nieuwschierigheid won, zoals altijd, het van mijn angst. Een vlaag stank kwam me tegemoet en ik kneep mijn neus dicht terwijl ik verder liep. Het was hier.. verlaten. De schermering die in het stadje hing maakte het hier geheimzinnig, maar ook zeer griezelig. Ik liep verder, langzamer dan eerder terwijl ik alles goed in de gaten hield. Ik vond het hier zo'n typische omgeving om aangevallen te worden of iets in die richting.

Met mijn kont zat ik op het tere houd dat ooit prachtig was geweest. Om precies te zijn zat ik op de 1ste verdieping van een van de huizen van het spookdorp. De helft van deze meur was ooit vroeger ingestord, de kou en wind waren hier te voelen. Mijn benen bungelde van de rand af, niet gevaarlijk. Misschien wel gevaarlijk, als de grond van de 1ste verdieping het zou begeven was ik er waarschijnlijk geweest ja. Ik grijnsde lichtjes om dit idee en bleef beweginsloos zitten. De angst die ik zoals ieder ander in het begin voor deze plek had gehad was 100 % weg. Angst was iets geworden wat ik zocht, vandaar dat het steeds moeilijker te zoeken was.

Hij viel me eerder op dan ik zelf merkte. Mijn ogen flitsten van de jongen naar de grond en weer terug. Oké, hij had duidelijk geen hoogtevrees. Toch vroeg ik me af wat hij hier deed. Hij leek me zo'n jongen die door het leven jaagde en niet stil stond bij de kleinere dingen van het leven. Mijn ogen glansden kil en mijn lippen had ik op elkaar geperst. Eigenlijk wilde ik gewoon weten wie hij was, maar aan de andere kant irriteerde het me ook dat het al de tweede keer was dat ik hem zag. Alleen leek hij mij beide keren niet gezien te hebben. Ik draaide me om en liep verder terwijl de stank mijn neus in drong.

Voorzichtig met elke beweging die ik maaktte rolde ik mijn mouw op van mijn rechtarm. De kleine dunne snee was ontsmet, iets wat ik eigenlijk al gevoelt had. Ik glimlachte hierdoor lichtjes en focusde mijn ogen op de maan. Mijn ogen flitste naar het gerol van een steentje die ik verder op de weg hoorde rollen. Meer dan een vage omtrek kon ik er niet uit opmaken, de persoon stond alles behalve in het maandlicht. Met een traage beweging zette ik mijn handpalm tegen elkaar. Meteen werd mijn visie zwart-wit, dat was een van de minpunten van mijn Byakugan. De vorm van haar lichaam, de structuur van haar haren. Herkenbaar waren ze, al had ik ze de vorige keer natuurlijk niet in mijn Byakugan gezien.

Met mijn in de afgelopen weken, misschien wel maanden, opgebouwde behendigheid besloot ik het erop te wagen. Ik had geen idee of het wel verstandig was, maar ik hield van risico's. Ik concentreerde me op de plek waar de jongen zat en een grijns verscheen op mijn gezicht. De schaduw werdt sneller duidelijker dan de vorige keer en mijn ogen waren gericht op mijn tweede vorm. Behalve het laten verschijnen, kon ik er niks mee.

Het was slechts door mijn Byakugan dat ik me niet dood schrok - figuurlijk - voor haar. Door de heftige beweging - oké, maybe een beetje geschrokken - die ik oppeens maaktte brak er aan de andere kant van de verdieping een groot stuk af. Meteen voelde ik aan de grond waar ik opzat dat de enige stabiliteit die hij had verdwenen af. Ik zette me af tegen de laatste resten die er van de ruïne nog overreind stonden. Toen ik de grond raaktte met een koprol om mijn val te breken hoorde ik met een dederend lawaai de ruïne in elkaar storten. Ik stond op en veegde het zand van mijn kleding af. Geërgerd keek ik naar het meisje, haar kracht hat zeker iets te maken met een copië. Wat mij de eerste keer liet schikken ging niet nog een keer gebeuren.

Een tevreden grijns verscheen op mijn lippen terwijl ik de jongen over de grond zag rollen. "Was dat genoeg adrenaline voor je?" Zei ik grinnikend terwijl ik op een half afgebrokkeld muurtje ging zitten. Nieuwschierig bekeek ik hem, hoewel ik een spottend lachje niet kon onder drukken. Ach, als hij boos zou worden wist ik tenminste hoe hij in elkaar zat. Toch was ik niet zo ongecontroleerd als ik kon zijn, het was allemaal maar een beetje nep, omdat ik niet wist wat voor een reactie ik kon verwachten.

Ik onstpande mijn schouders even en wende mijn gezicht lichtjes treurig naar het gene wat eerst een ruïne was. Haar woorde hoorde ik wel maar ze deden me even niets. Terwijl mijn ogen zich nog op de ruïne gericht hadden hield ik haar sterk in de gaten door middel van mijn Byakugan. Even ging ik met mijn vingertoppen langs een van mijn wapens, ik vocht het liefst met naalden. Toch hield ik me in, ze was een meisje. Haar kracht mocht dan misschien iets zijn om iemand voor de eerste keer goed te laten schrikken, het was niet iets voor een gevecht. 'Het is het niet waard' voor mij waren dat de aardige woorden voor; jij bent het niet waard. Zonder haar met mijn echte ogen aan te kijken of nog verder aandacht te besteden liep ik haar voorbij. Al kon ze het zelf niet merken, ik hield haar in de gaten. Zelf wist ik heel goed dat deze reactie niks voor mij was, dat als het niet om de ruïne was gegaan waar ik graag kwam, ik precies het zelfde als haar gereageerd zou hebben.

Automatisch volgde ik zijn beweging en een onmiskenbare vorm stond tegen zijn heup afgetekend. Ik trok een wenkbrauw op en rolde met mijn ogen. "Sommige mensen kunnen ook echt helemaal niet tegen een grapje," mompelde ik terwijl ik naar zijn rug staarde. Bah, wat had ik een hekel aan die stijve harken. Als ik de oude Rue was geweest had ik hem nu uitgelachen, maar ik was veranderd. Mijn begrip voor mensen was gedaalt, mijn sociale kwaliteiten ook. Maar soms was het beter om jezelf in te houden, dat had ik hard handig geleerd de eerste dagen. Na twee dagen aan het schandblok te hebben gezeten had ik mijn lesje wel geleerd. Maar dit soort je-interesseert-me-niet-gedrag, kon ik nogsteeds niet uitstaan.

Ik draaide me soepeltjes om naar haar. 'Wat kan ik zeggen tegen iemand die er net voor gezorgt heeft dat een van de mooiste ruïne vernietigd is?' Vragend keek ik haar aan. Boos was ik niet, maar ik was teleurgesteld ja. Waarschijnlijk kwam het door het beeld dat ik van haar had. Hoe ze in haar onderkleding plezier had in de zee. Dat was een mooi beeld, iets te mooi merkte ik nu ja. Ik had er niet van uit moeten gaan, dat ze rustig en echt menselijk was. Menselijk op de manier van vroeger, van voor dat ik hier was.

Zijn reactie verbaasde me en onbegrijpend keek ik hem aan. "Mooiste ruïne?" Herhaalde ik en keek hem aan. Ik had een ander beeld voor me wanneer ik dacht aan een mooie ruïne, een met een klimop versierde ingestorte tempel op een heuvel, of een huis waaraan je kon zien dat het een verleden had. Ik schudde mijn hoofd, nee, dit noemde ik geen mooie ruïnes. "Dan heb jij een heel ander beeld van iets moois dan mij," zei ik zonder hem uit het oog te verliezen. Ik was niet van plan mijn verontschuldigingen aan hem aan te bieden. Als het zijn huis was geweest, ja dan wel. Maar het was onbewoont.

Ik ademde rustig in om niet enig sinds boos te worden. 'In die ruïne heeft James Enaforth gewoont, dat is toevallig de eerste persoon die mijn kracht bezat. Dus ja, voor mij was het wel een mooie ruïne' Zonder nog verder iets te zeggen liep ik verder, zoekend naar een nieuwe plek in dit stadje om de nacht door te brengen.

Stug liep ik hem achteraan. Er waren veel dingen waar ik niet van hield en een daarvan was afgepoeierd worden. "En hoe moest ik dat weten?" Het was geen vraag, meer een verwijt. Ik trok een eigenwijs gezicht, gezien ik niet van plan was om hem met rust te laten voordat hij besefte dat het niet mijn schuld was. Ik wilde alleen maar even lachen en dat ik daarbij een monument had vernietigd was niet iets waar ik me op dit moment erg druk over maakte.